- سمینار و وبینار یک روزهی "زندگی با آسپرگر"
- تفسیر عاشقانه درمورد حضور خود در وقایع آزارنده
- از سادگی اجتماعی تا رفتار سیاستمدارانه
- ویدیوهای من درمورد روانپزشکی و روانشناسی بد
- پرسشنامه را پر کنید!!!
- پرونده جلسه ابتدایی کاردرمانی و پیشرفتهایم
- رد شدن از موانع برای درمانگر شدن
- چالش تمییز چهره
- سه نگاه به مداخلات درمانی در افراد متفاوت از نظر عصبی (Neurodivergent)
- مشکلات روانی ای که در اصل مشکل شناختی اند
آخرین مطالب
امکانات وب
یکی از اشتباهات رایج در ایران این است که بسیاری فکر می کنند که مبتلایان به آسپرگر *به طور کلی* در کلام مشکل دارند. چنین اشتباهی ناشی از این است که اتیسم با عملکرد بالا (HFA) نزد برخی متخصصین ایرانی با آسپرگر یکی دانسته می شود که این درست نیست. در برخی مقالات نوشته می شود اتیسم با عملکرد بالا یا همان آسپرگر که غلط است. قبلا چند بار از تفاوت های آسپرگر و اتیسم با عملکرد بالا نوشته ام که یکی از آن ها این است که آسپرگری ها هوش کلامی بالاتری نسبت به اتیستیک های با عملکرد بالا دارند و در ساختارهای زبانی مشکلی ندارند.
این متن نشان می دهد که آسپرگری ها بایستی کلام خوبی داشته باشند:
«با افزایش سن کودکان مبتلا به سندروم آسپرگر، آنان این مهارت را پیدا می کنند که افراد بزرگ سال را درگیر منازعات نیرومندی کنند. همانگونه که ما بزرگسالان، هنگامی که معتقدیم حق با ماست، دوست داریم مورد تایید و استماع قرار بگیریم، عینا همین مطلب در مورد کودکان و نوجوانان مبتلا به سندروم آسپرگر صدق می کند. ما به عنوان افراد بزرگ سال تمایلی به منازعه شدید نداشته و از آن پرهیز می کنیم لیکن افراد مبتلا به سندروم آسپرگر در توانمندی خود برای بحث و مجادله پافشاری می کنند. بحثی که ساده شروع شده، ممکن است به یک مقابله ی جدی و بی ثمر تبدیل شود. نهایتا اینکه، اقدامات تنبیهی در مورد کودکان مبتلا به سندروم آسپرگر کارایی چندانی ندارد و تمرکز اصلی باید بر افزایش مهارت ها و توانایی ها جهت اجتناب از مشکلات یاد شده معطوف شود.»
"اوتیسم و سندروم آسپرگر، دکتر لین آدامز، ترجمه ی دکتر ابراهیم علیزاده موسوی، نشر تابران مشهد، چاپ اول 1388، صفحه ی 59"
*جدل گری قوی نیازمند تسلط به ساختارهای زبانی و کلام خوب است.
پس مشکل افراد آسپرگری در کلام در چیست؟
آن ها در کاربردشناسی اجتماعی زبان مشکل دارند. یعنی می توانند خیلی عالی درباره ی موضوعاتی علمی صحبت کنند اما در واکنش به پاسخ هایی چون "چه خبر؟"، "چه میکنی؟" و تعارفات اجتماعی کلامی یا دچار مشکل شوند یا برخوردی کاملاً کلیشه ای و حفظی کنند. حرف های یک آسپرگری...
این متن نشان می دهد که آسپرگری ها بایستی کلام خوبی داشته باشند:
«با افزایش سن کودکان مبتلا به سندروم آسپرگر، آنان این مهارت را پیدا می کنند که افراد بزرگ سال را درگیر منازعات نیرومندی کنند. همانگونه که ما بزرگسالان، هنگامی که معتقدیم حق با ماست، دوست داریم مورد تایید و استماع قرار بگیریم، عینا همین مطلب در مورد کودکان و نوجوانان مبتلا به سندروم آسپرگر صدق می کند. ما به عنوان افراد بزرگ سال تمایلی به منازعه شدید نداشته و از آن پرهیز می کنیم لیکن افراد مبتلا به سندروم آسپرگر در توانمندی خود برای بحث و مجادله پافشاری می کنند. بحثی که ساده شروع شده، ممکن است به یک مقابله ی جدی و بی ثمر تبدیل شود. نهایتا اینکه، اقدامات تنبیهی در مورد کودکان مبتلا به سندروم آسپرگر کارایی چندانی ندارد و تمرکز اصلی باید بر افزایش مهارت ها و توانایی ها جهت اجتناب از مشکلات یاد شده معطوف شود.»
"اوتیسم و سندروم آسپرگر، دکتر لین آدامز، ترجمه ی دکتر ابراهیم علیزاده موسوی، نشر تابران مشهد، چاپ اول 1388، صفحه ی 59"
*جدل گری قوی نیازمند تسلط به ساختارهای زبانی و کلام خوب است.
پس مشکل افراد آسپرگری در کلام در چیست؟
آن ها در کاربردشناسی اجتماعی زبان مشکل دارند. یعنی می توانند خیلی عالی درباره ی موضوعاتی علمی صحبت کنند اما در واکنش به پاسخ هایی چون "چه خبر؟"، "چه میکنی؟" و تعارفات اجتماعی کلامی یا دچار مشکل شوند یا برخوردی کاملاً کلیشه ای و حفظی کنند. حرف های یک آسپرگری...
ما را در سایت حرف های یک آسپرگری دنبال می کنید
برچسب : نویسنده : aspergerya بازدید : 236