از مکالمات من و یک آسپرگری خارجی

پاسخ من به او

Hi dear Victor!
I don't see myself as a sick person who should be cured. I have an instrumental vision to my psychological and occupational and other interventions which I received. I'm different not sick but society especially in eastern countries like Iran, could not accept my different neuro-system and also do not help me at all. so, what should I do? I wanna immigrate to a western country to study cognitive science or neuroscience and become a scientist but it is so so so hard for me to go to offices and shifting from this employee to that employee (which is necessary for immigration) and it gives me meltdown and I have cried a lot and bit myself due to them... I don't want to accept that if I'm different, I should be deprived of being successful, having girlfriend, having enough income and... So, I try different ways which are more expensive and difficult to make my wishes real not accepting submission.
When society helps aspies? In order to have a supporting society for aspies, aspies should be powerful in the society and have significant roles in legislation, economy and even psychology. So, somebody like us, should adjust themselves as an instrument to help their peers not to be seen as a virus...

ترجمه:
سلام ویکتور عزیز!
من خودم را را یک شخص بیمار نمی‌بینم که باید درمان شود. دیدی ابزاری به مداخلات روان‌شناختی، کاردرمانی و غیره که دریافت کرده‌ام، دارم. من متفاوت هستم نه بیمار اما جامعه به خصوص در کشورهای شرقی مثل ایران نمی‌تواند نظام عصبی متفاوت مرا بپذیرید و به هیچ وجه کمکی به من نمی‌کند. پس چه باید کنم؟ من می‌خواهم به کشوری غربی به منظور تحصیل در علوم شناختی یا علوم اعصاب مهاجرت کنم و یک دانشمند شوم ولی رفتن به ادارات و انتقال از این کارمند به آن کارمند (که برای مهاجرت کردن ضروری است) برایم بسیار بسیار بسیار سخت است و به من حملات بحران می‌دهد و به خاطر آن خیلی گریسته‌ام و خودم را گاز گرفته‌ام... من نمی‌خواهم بپذیرم که اگر متفاوت هستم، باید از موفق شدن، داشتن دوست‌دختر، داشتن درآمد کافی و... محروم باشم و... بنابراین، روش‌های متفاوتی را برای واقعیت‌بخشی به آرزوهایم امتحان می‌کنم که سخت‌تر و هزینه‌دارتر هستند نه پذیرش تسلیم. چه زمانی جامعه به آسپرگری‌ها کمک می‌کند؟ برای داشتن اجتماعی حمایت‌گر از آسپرگری‌ها، آسپرگری‌ها باید در جامعه توان‌مند باشند و نقش‌های مهمی در قانون‌گذاری، اقتصاد و حتی روان‌شناسی داشته باشند. بنابراین، کسانی مثل ما باید خودشان را برای این‌که بتوانند به همتایان‌شان کمک کنند، به عنوان ابراز تطبیق دهند نه این‌که به مثابه ویروس دیده شوند...